Emine, Birgül ve diğerleri...

   Türkiye'de ilginç kişilikler vardı ve bunlara yenileri ekleniyor sürekli. Örneğin adını Vatan Partisi'ne çeviren İşçi Partisi ve onun değişmez lideri Doğu Perinçek. Bu kadar gürültüye bakıyoruz ama İşçi Partisi'yken aldığı oyları bile alamadı sanırım.

   Bu partiden aday olan vatansever ve akıllı insanlar. Gazeteciler, yazarlar. Ve elbette ki emekli subaylar. AKP karşısında bir dünya işkence görürken sesini çıkarmayan askerlerin arkadaşları.  İzmir'e dışarıdan gelen Hulki Cevizoğlu, Ümit Zileli. Yüzde 12 dolayında oy alacaklarını insanlara söylerken bu halkı ne kadar tanıdıkları da ortaya çıktı. Bu işler televizyonlarda yorum yapmaya benzemiyor.. Öte yandan kiminle parti kurduğunun farkında olmayan Emine Ülker Tarhan.  CHP'den koparken milletvekili yapıldığında paraşütle geldiğini unutan Birgül Ayman Güler. Bu seçim işte bu isimlerin de hayallerine son noktayı koyduğu seçim oldu.

   Türkiye'de bundan sonra kenardan ulemalık yapanların dikkate alınmaması gerekiyor. Bir başka nokta ise MHP çizgisinde milliyetçilik yapanların CHP'nin içini dizayn etme isteği. İnsanların beğenisini kazanan bir grup yazarın halktan aldıkları bu desteği kullanırken dikkat etmelerinde sonsuz yarar var. Medya düzeninde geldiğimiz ilginç noktaya da dikkat çekmek istiyorum.

   Halk TV ve benzeri kanallarda yapılan yayınların toplumu çok fazla etkilemediğini düşünüyorum. Bu kanallarda sadece CHP'nin iç dizaynında bazı kişilikler yararlandı. Bu kanaldaki bazı programlar bazı isimlerin milletvekili olma yolunu açtı. Bu durum CHP içinde milletvekilliği yarışına girenler açısından da haksız bir rekabet anlamını taşıdı. Bu haksız rekabetin içindeki en büyük aktör ise Uğur Dündar olmaya çalıştı. Gazeteciliği bir kenara bırakıp CHP'nin içini yönetmeye kalkan bu kişiler partililerin bir bölümünden aldığı sevgiyi görüyorlar ama bunlara yönelik toplum tepkisinin sanıyorum farkında değiller.

   Başarı kriteri

   CHP açısından bakıldığında başarı kriterinin ne olduğunu anlamak pek mümkün olmuyor. Büyük kentlerde AKP faşizminden yılan insanların duyarlılığı bu iktidarı yerinden yurdundan etti. Yurttaş oy kullanırken, seçim sistemindeki adaletsizliğin en büyüğü olan yüzde 10 barajı sebebiyle AKP'ye haksız biçimde giden sayısız milletvekiline "dur" dedi. Bu sayede de AKP tek başına iktidar olma çoğunluğunu kaybetti.

   Sanıyorum Türkiye'de baraj olmasa CHP oylarını rahatlıkla yüzde 30'un üzerine çıkarırdı. Bu nedenle ilk iş olarak kurulacak koalisyon hükümetinin seçim barajını kaldırması veya minimal düzeye indirmesi gerekiyor.

   Belki erken ama bana göre Türkiye'de AKP'nin yerine konulabilecek bir sağ parti arayışı da başlayacaktır. CHP'yi sağcılaştırmaya çalışanların bu nedenle dikkatli olmaları gerekiyor. Türkiye'de gerçek anlamda liberal bir partinin ilk şaşkınlıklar atlatıldıktan sonra tartışılacağına eminim.

   Gelelim İzmir'e.. AKP iktidarının yatırım konusunda fukara davrandığı İzmir'de İstanbul ve Ankara'nın tam tersine özellikle büyük ulaşım projeleri iktidarca desteklenmedi.

   Şimdi tüm partilerden bir dünya ithal adayın milletvekili olduğu İzmir'in geleceğinin de nasıl şekilleneceğini göreceğiz. Birçok vekil İzmir'de oturmadığı halde İzmir milletvekili. Bunların arasında da tek tük İzmir'de yaşamını geçirmiş olan milletvekillerimiz var. Bundan sonra İzmir'in özellikli istihdamını, üretimini artıracak yatırımların desteklenmesi konusunda hamleler bekliyoruz.

   Bu kentin emekli insanların tercih ettiği bir kent olmasına itirazımız yok. Ancak üniversiteyi bitiren gençlerinin çaresiz biçimde İzmir'i terk etmesine de göz yumulmamalıdır. Ve biriken önemli sorunlarının çözümü için sivil toplum örgütleriyle işbirliği kaçınılmazdır.